Shakespeare

I oto nadeszła ta nieuchronna chwila, w której piórkiem będę opowiadać o Śnie nocy letniej  Williama Shakespeare'a. Tytuł prezentowanego rysunku to "Oberon" i rysuję go w chwili, gdy rzuca czar na swoją królową – Tytanię.

Sen nocy letniej jest moją najukochanszą sztuką teatralną. Dawno temu, na Scenie Letniej w Orłowie, gdzie tłem do scenografii był horyzont gładkiego jak lustro morza, a widownią – złota nadmorska plaża, wraz z cichym szumem i łagodną, ciepłą bryzą – został na mnie rzucony czar miłości do sztuk Shakespeare'a, do teatru, do obcowania ze sztuką sceniczną. Było to dla mnie tak mocne przeżycie, że czar ten trwa do dzisiaj i wciąż szukam tych wzruszeń w kolejnych, i kolejnych przedstawieniach scenicznych.

Bo jak tu nie poddać się magii nocy letniej – historii pełnej elfów i wróżek, miłości, łez i śmiechu z tragedii pomyłek – gdy ma się lat dwadzieścia i świat, pełen cudów, stoi przed tobą, czekając, aż będziesz go doświadczać? I choć w teatrze bywałam wcześniej, tamto przedstawienie sprawiło, że dla teatru zupełnie straciłam głowę. Wiedziałam, że już go nie opuszczę.

Dlatego właśnie ciągam regularnie moją całą rodzinę po teatrach od lat. Dlatego z drżącym sercem zabrałam ich wszystkich do Globe Theatre w Londynie na A Midsummer Night's Dream, z przejęciem czekając na reakcję moich synów, z których najmłodszy miał wówczas lat 12 – i odetchnęłam z ulgą, gdy sztuka ich wciągnęła, gdy poddali się emocjom, gdy śmiali się najgłośniej na całej widowni teatru nad Tamizą.

Tak – Shakespeare rzucił wówczas na mnie czar miłości do bestii, jaką jest teatr, tak jak Oberon rzucił czar na Tytanię.

Oberon:

Kogo ujrzysz, gdy sen minie,
(wyciska sok z kwiatu na powieki Tytanii)
Tego miłym twym uczynię;
Jego kochać masz jedynie.

Panterę, lamparta, zbika,
Niedźwiedzia nawet i dzika,
Bestie będą miłowały
Oczy twoje nad świat cały;
Zbudź się, aby je ujrzały.

Gdy ja otworzyłam oczy – ujrzałam teatr w najmagiczniejszej i najdzikszej postaci. I o tym właśnie jest moj rysunek.

To z miłością.

K.

fb: @between.words.2025

in: @kasia_m.baranowska 

Shakespeare

And so, the inevitable moment has come when I will take up my pen to speak of A Midsummer Night's Dream by William Shakespeare. The title of the drawing I present today is "Oberon", and I depict him at the very moment he casts a spell upon his queen, Titania.

A Midsummer Night's Dream is my most beloved play. Long ago, on the Summer Stage in Orłowo, with the horizon of a sea as smooth as glass serving as the backdrop, and the golden beach as the audience — accompanied by the soft murmur of the waves and a warm, gentle breeze — a spell was cast upon me: a love for Shakespeare's plays, for theatre itself, for the sheer act of inhabiting the world of the stage. That moment was such a powerful experience that the spell holds to this day, and I still seek those same emotions in one performance after another.

For how can one resist the magic of a summer night — a story filled with elves and fairies, with love, tears, and laughter born of tragic mistakes — when you are twenty years old, and the world, full of wonders, stands before you, waiting for you to live it? And though I had been to the theatre before, that particular performance made me lose my head to it entirely. I knew I would never let it go.

This is why, for years, I have regularly dragged my whole family to the theatre. This is why, with a trembling heart, I took them all to the Globe Theatre in London to see A Midsummer Night's Dream, waiting in suspense for my sons' reactions — my youngest only twelve at the time. And I breathed a sigh of relief when I saw the play draw them in, when they surrendered to its emotions, when they laughed the loudest of all the audience in the theatre by the Thames.

Yes — Shakespeare cast upon me then a spell of love for that great, wild creature called theatre, just as Oberon cast his spell upon Titania.

Oberon:

What thou seest when thou dost wake
(puts flower juice on Titania's eyelids)
Do it for thy true-love take;
Love and languish for his sake.

Be it ounce, or cat, or bear,
Pard, or boar with bristled hair,
In thy eye that shall appear
When thou wak'st, it is thy dear;
Wake when some vile thing is near.

When I opened my eyes, I saw theatre in its wildest and most magical form. And that is exactly what this drawing is about.

With love.

K.

fb: @between.words.2025

in: @kasia_m.baranowska 

To ilustrate this image I will play ''Juliet's Dream'' by Abel Korzeniowski! 

Stay tuned!

K.