Latarnia

I zaczął się listopad. Miesiąc, w którym nieodwracalnie robi się ciemno, miesiąc, w którym zapala się latarnie. W Anglii z tej okazji jest sporo "light events". Na przykład w pobliskim Winchester ulicami ciemnego miasta przechodzi cała procesja mieszkańców z płonącymi żywym ogniem pochodniami. Zatem listopad. Zatem zapalam latarnię i ja. Ostatnim razem mój rysunek z latarnią był drogowskazem dla innych — zobaczcie [tutaj] — tym razem jest poszukiwaniem siebie, jest podążaniem za słynnym zdaniem Emily Dickinson: "I am out with lanterns looking for myself"  (Wyszlam z latarnią w poszukiwaniu  siebie).  Grafika ta jest także opowieścią o balansowaniu na granicy światla i cienia.

O latarniach czytam również w książce o poetach i malarzu Gwiazda Piołun Andrzeja Franaszka. Herbert, niestrudzony podróżnik i wiercipięta, w czasie swojej podróży po Anglii odwiedził szkockie, sąsiadujące ze sobą wyspy Holy Iona i Mull. Franaszek pisze: "Ten krótki pobyt na wyspie Mull, na stronach kalendarza poety oznaczony przy dacie 29 października 1963, jest jedną z najpiękniejszych chwil, jakie odnajduję w jego pisarstwie. Nim jeszcze trafił on do wiersza, autor opisał go w prozie Holy Iona, czyli kartka z podróży."  I chwile dalej cytuje Herberta: "Po kolacji gospodyni prosiła mnie, abym postawił lampkę w oknie wychodzącym na Holy Ionę. Taki jest zwyczaj. Nocą światła obu wysp rozmawiają ze sobą. Nie wiadomo, co przyniesie przyszłość i jak długo będzie trwać rozdarcie świata. Ale dopóki w jedną bodaj noc roku światła tej ziemi będą się pozdrawiały, niecała chyba nadzieja jest pogrzebana." Ale pięknie.

Zapal­iłam latarnię, rozglądam się dookoła z nadzieją, że ten nasz mały ogród — niewielka wyspa, w której przegląda się chwilami monotonna codzienność, ale w której róże kwitną nawet w listopadzie — może być radością także dla innych.

Jeszcze grafika. Mam takie wrażenie, graniczące z pewnością, że rysunek piórkiem wyszedłby bardziej spektakularnie, ale lubię niezdarność tej pracy, lubię uproszczenia, do których "zmusza" mnie aluminiowa płytka. To — dzielę się.

Z miłością,

K

pssst

O Herbercie poczytacie takze [tutaj] i [tutaj]

 zaparaszam tam ---->

fb: @between.words.2025 

in: @kasia_m.baranowska 

Lantern

And so November has begun.
The month when darkness becomes irreversible, the month when lanterns are lit. In England, this time of year brings many light events. For instance, in nearby Winchester, through the streets of the darkened city, a whole procession of residents walks carrying lanterns burning with real fire. So, November. And so, I light my lantern too. The last time, my drawing with a lantern was a signpost for others — see [here] — this time, it is a search for myself, a following of Emily Dickinson's famous words: "I am out with lanterns looking for myself."

I am also reading about lanterns in Andrzej Franaszek's book Gwiazda Piolun (The Wormwood Star), about Polish poets and a painter. Herbert, the tireless traveller and restless spirit, during his journey through England, visited the neighbouring Scottish islands of Holy Iona and Mull. Franaszek writes: "This brief stay on the island of Mull, noted in the poet's calendar on October 29, 1963, is one of the most beautiful moments I find in his writing. Before it found its way into a poem, the author described it in prose, in Holy Iona, or a Page from a Journey." He then quotes Herbert: "After supper, the hostess asked me to place a small lamp in the window facing Holy Iona. It is the custom. At night, the lights of the two islands speak to one another. We do not know what the future will bring, nor how long the world's division will last. But as long as, for even one night a year, the lights of this earth greet each other, hope may not be entirely buried."

I have lit my lantern and look around, hoping that our small garden — a tiny island where the monotony of everyday life sometimes mirrors itself, yet where roses bloom even in November — might bring joy to others as well.

And now, the drawing. I have the feeling — almost the certainty — that it would have looked more spectacular if done with a nib pen. But I like the clumsiness of this piece, the simplicity the aluminium plate forces upon me. So I share it.

With love,
K

pssst...

About Zbigniew Herbert you could read as well [here] and [here]

And you will find me there too ------->

fb: @between.words.2025

in: @kasia_m.baranowska 

To ilustrate my post I will play The Apartments - ''That's what music is for''. 

''November again time to give in to the the dark (...) come in from the dark, you don't have to stay there anymore ...''

Stay tuned!

K.