Lampa z wyspy Mull

Jestem jednak bardzo niecierpliwa. Chciałam poczekać z kolejnym postem do następnego tygodnia, ale tak dobrze mi się wczoraj i dziś "printowało", że wrzucam — z entuzjazmem, który towarzyszy mi od kilku dni — nową grafikę, a nawet dwie, bo kolejna znajduje się pod tekstem. Obie nawiązują do herbertowskiej lampy z wyspy Mull, o której wspominałam ostatnio.

Książka Gwiazda Piołun Andrzeja Franaszka, którą właśnie czytam, jest dla mnie prawdziwym źródłem obrazów i inspiracji. Najchętniej cały przyszły tydzień spędziłabym w naszym ogrodowym warsztacie, tworząc kolejne grafiki. Życie poetów — Iwaszkiewicza, Miłosza, Herberta, Różewicza, a także malarza Czapskiego — ich słowa, sposób widzenia świata, poetyckość i wrażliwość – niezwykle mnie inspirują.

Jeśli macie ochotę spojrzeć na świat (i w zaświaty takze) oczami artystow, którzy widzą jakby więcej i uważniej, a zarazem oczami autora o ogromnej wrażliwości na słowo i czułości wobec swoich bohaterów, to bardzo, bardzo polecam tę lekturę. Zostanie ze mną na dłużej — mam ją całą pozaznaczaną i popodkreślaną, także z myślą o kolejnych rysunkach i grafikach. Lubię ją również za to, że uczy mnie rozumieć poetów, że pokazuje, jak czytać ich poezję.

Grafika - przedstawia dom z lampą, na której "śpiewa" wydrukowany drozd — niestety zupełnie nieczytelny — oraz niebo i morze. Wszystko w dwóch wersjach: kolorowej, którą lubi Piotr, i czarno-białej, którą lubię ja. Jest coś wytrawnego w czarno-białych grafikach, coś, co mnie bardzo pociąga. Kolor jest ważny, ale czasem potrafi rozpraszać. Lubię obie prace — oczywiście daleko im do technicznej perfekcji, ale zupełnie mi to nie przeszkadza. Może właśnie dlatego, że emocje, które towarzyszyły mi przy pracy, niosły mnie tak, że przez chwilę miałam wrażenie, iż zaraz naprawdę mnie uniosą.

Taki flow mi się przydarzył, że teraz ryzykuję powiedzieć coś, na co Herbert być może by się nie odważył — bo był bardzo ostrożny wobec słowa "szczęście" — ale ja zaryzykuję powiedzieć za Miłoszem, że wczoraj i dziś "chodzę cała spuchnięta ze szczęścia".
A Wy? Odważacie się czasem powiedzieć sobie: jestem szczęśliwa, jestem szczęśliwy?

Dla mnie to wcale nie jest takie oczywiste — przecież ciągnie się za mną moja własna "smuga cienia" — ale dziś odważę się powiedzieć, choć ostrożnie: jestem szczęśliwa.

A na samym końcu, za gramofonem, wrzucam jeszcze kilka przepięknych zdjęć z naszego listopadowego ogrodu, które zrobił Piotr. Naprawdę — wciąż kwitną nam róże! Nie tylko oczywiście ...

Dobrego tygodnia dla Was!

K

zaparaszam tam ---->

fb: @between.words.2025 

in: @kasia_m.baranowska 

Lamp of Isle of Mull

I am, however, terribly impatient. I meant to wait until next week before posting again, but I've been printing so joyfully these past two days that I can't help myself. I'm sharing—filled with the same enthusiasm that's been carrying me lately—a new print, or actually two, because another one waits just below the text. Both are inspired by Herbert's lamp from the Isle of Mull, which I mentioned last time.

The book I'm currently reading, Star of Wormwood  by Andrzej Franaszek, is an endless source of imagery and inspiration. I could easily spend the whole of next week in our garden studio, working on more prints. The lives of poets—Iwaszkiewicz, Miłosz, Herbert, Różewicz, and the painter Czapski—their words, their way of seeing the world, their poetic sensibility and precision—all this moves and inspires me deeply.

If you'd like to look at the world (and perhaps the afterworld, too) through the eyes of an artist—someone who sees a little more and a little more attentively—and through the gaze of a writer so sensitive to language and so tender toward his subjects, I wholeheartedly recommend this book. It will stay with me for a long time. My copy is filled with notes and underlinings, thoughts for future drawings and prints. I also love it because it teaches me to understand poets, and to see how one might read their poetry.

The print - shows a house with a lamp, on which a thrush is "singing"—though, alas, completely unreadable in the print—and the sky and sea around it. There's a coloured version, which Piotr prefers, and a black-and-white one, which I prefer. There's something refined in black and white that draws me in. Colour is important, but sometimes it distracts. I like both pieces—of course, they are far from technically perfect, but that doesn't bother me in the least. Perhaps because the emotions that carried me through the work lifted me so much that for a moment I felt I might actually take off.

I had such a flow that now I dare to say something Herbert himself might never have risked—he was so cautious with the word happiness—but I'll say it, borrowing from Miłosz: yesterday and today I walk about all swollen with happiness.
And you—do you ever dare to say to yourself: I'm happy?

For me, it's not always so simple—after all, my own shadow line still follows me—but yes, today I will say it, carefully but sincerely: I am happy.

And finally—just after the gramophone—you'll find a few beautiful photos from our November garden, taken by Piotr. The roses are still in bloom. But not only the roses…

Wishing you a lovely week ahead.

K

And you will find me there too ------->

fb: @between.words.2025

in: @kasia_m.baranowska 

To ilustrate my post I will play ocean sound with crying seaguls ...

Stay tuned!

K.