Latarnia

"Jeżeli wybierasz się w podróż, niech będzie to podróż długa

wędrowanie pozornie bez celu, błądzenie po omacku,

żebyś nie tylko oczami, ale także dotykiem poznał szorstkość ziemi,

i abyś całą skórą zmierzył się ze światem."

— Zbigniew Herbert

Ostatnio podróżuję i ja… między stronami mojej ostatniej lektury, Gwiazdy Piołun Andrzeja Franaszka, o której tyle piszę w poprzednich postach. Wciąż rezonują we mnie słowa poetów i ich biografa: fragmenty wierszy, obrazy miejsc, które odwiedzali, które ich dziwiły i zachwycały. I zgodnie z przywołanym we wstępie fragmentem wiersza Herberta, odkrytym również dzięki tej książce, wracam do niej w ostatnich dniach tak, jakbym wędrowała po mieście — niespiesznie, gubiąc się pomiędzy stronami–ulicami, wędrując pozornie bez celu, po omacku. Za pomocą słów poetów i autora przyglądam się wrażliwości świata i widzę z ulgą, że jest w nim także dobroć, czułość, łagodność i nieśmiertelna miłość. Zachwyca mnie ciekawość artystów, ich potrzeba zgłębiania tajemnic tego, co niewidoczne, potrzeba zobaczenia i poznania "szorstkości ziemi".

Wędruję więc za nimi na ziemię Toskanii. Przyglądam się Sienie i San Gimignano.
Autor pisze: "Zawsze gdy myślę o Sienie, towarzyszą mi duchy trzech polskich poetów, bo między Iwaszkiewiczem i Herbertem jest jeszcze Miłosz. I uzmysławiam sobie, że lubię ich z tych chwil, gdy po raz pierwszy szli wąskimi uliczkami tego miasta."
Ja również ich lubię. Lubię, jak rozmawiają między sobą o tej ziemi — jak polecają sobie miejsca, jak doświadczają dawną sztukę. Podoba mi się, jak patrzą na sienenski Piazza del Campo:

"Iwaszkiewicz zobaczył w tym placu złocistą konchę znalezioną na brzegu morza przez dziecko, muszlę, z której u Botticellego rodzi się Wenus.
Herbert był bardziej rzeczowy, racjonalizując, że jest to »jeden z najpiękniejszych placów na świecie, niepodobny do żadnego innego i dlatego trudny do opisania«.
Najczulej myślał o nim Albert Camus — dla niego był to rynek o kształcie ludzkiej dłoni."

W końcu razem z autorem doświadczam wieczoru, gdy Iwaszkiewicz opuszczał Sienę, kiedy to "po ulewnym deszczu olbrzymie tęcze rozpięte nad całą Toskanią, a tutaj spokój, białe woły orzące czerwoną zupełnie ziemię i dymy wznoszące się prosto w górę z palonych ściernisk."
Opisując tę chwilę i przywołując zainspirowany nią wiersz Iwaszkiewicza "Wieczór późnej jesieni na polach pod Sieną", Franaszek pisze:
"Dymy ognisk wzbijające się w górę przy bezwietrznej pogodzie — w ich kształcie dostrzec można opiekuńcze anioły lub też kolumnadę katedry jak z marzeń sieneńczyków, katedry, której sklepieniem jest niebo."

Z tej podróży po wyobraźni artystów przywiozłam sobie grafikę, którą  zatytułowałam  "Z poetami w Sienie" — jest dotykalna, namacalna, a zatem podróż była prawdziwa.

To dzielę się.
Z miłością,
K

 zaparaszam tam ---->

fb: @between.words.2025 

in: @kasia_m.baranowska 

In the Poets in Siena

"If you choose to set out on a journey, let it be a long one—
a wandering that seems to have no destination, a groping through the dark,
so that not only with your eyes, but with your touch, you come to know the earth's roughness,
and so that with your whole skin you may measure yourself against the world."
— Zbigniew Herbert

Lately, I too have been travelling… through the pages of my recent reading, Gwiazda Piołun by Andrzej Franaszek, a book I have written about so often in previous posts. The words of the poets and their biographer still resonate within me: fragments of poems, images of the places they visited, places that astonished and moved them. And in accordance with the Herbert fragment quoted above — a passage I also discovered thanks to this book — I return to it these past days as though I were wandering through a city: unhurriedly, losing myself between the pages-as-streets, walking seemingly without aim, by touch alone. Through the words of the poets and the author, I look closely at the world's sensitivity and see, with a quiet relief, that there is also kindness, tenderness, gentleness, and an immortal love. I am moved by the artists' curiosity, by their need to explore the mysteries of what is unseen — the desire to look upon and truly know "the roughness of the earth."

And so I follow them to the soil of Tuscany. I look at Siena and San Gimignano.
The author writes: "Whenever I think of Siena, the spirits of three Polish poets accompany me, for between Iwaszkiewicz and Herbert there is also Miłosz. And I realise that I like them in those moments when they first walked the narrow streets of this city."
I like them too. I like the way they speak to one another about this land — how they recommend places, how they experience ancient art. I love how they see the Piazza del Campo:

"Iwaszkiewicz saw in that square a golden conch found on the seashore by a child, a shell from which Botticelli's Venus is born.
Herbert was more matter-of-fact, reasoning that it is 'one of the most beautiful squares in the world, unlike any other and therefore difficult to describe.'
Albert Camus thought of it most tenderly — to him it was a marketplace shaped like a human hand."

At last, together with the author, I experience the evening when Iwaszkiewicz was leaving Siena, when "after a torrential rain, enormous rainbows stretched across all of Tuscany, and here there was quiet, white oxen ploughing the utterly red earth, and the smoke rising straight upward from the burning stubble."
Describing this moment and recalling the poem inspired by that journey — "A Late Autumn Evening in the Fields near Siena" — Franaszek writes:
"The smoke of bonfires rising into the air in windless weather — in their shapes one could discern guardian angels, or else the colonnade of a cathedral born from the dreams of the Sienese, a cathedral whose vault is the sky itself."

From this journey through the artists' imagination I brought back a print, which I titled "With the Poets in Siena." It is tangible, something I can touch — and therefore the journey was real.

This is what I share.
With love,
K

And you will find me there too ------->

fb: @between.words.2025

in: @kasia_m.baranowska 

To ilustrate my post I will play Enio Moricone - ''Gabriel's Oboe''. 

Stay tuned!

K.