Winter Garden

Swoją dzisiejszą grafiką chciałabym uczcić najdłuższe noce, których teraz właśnie doświadczamy. I zimowy ogród, który ukrywa się w tych ciemnościach, ale przecież ciągle tam jest. Za nami święto najdłuższej nocy, oczywiście w pewien przewrotny sposób jest to także święto światła, które od tej pory zacznie do nas wracać. Najdłuższa noc jest więc świętem nadziei. A ponieważ zbliża się sylwestrowa noc, niech ten zimowy ogród będzie także roztańczony. Bo czemu się nim nie zachwycić, czemu nie szukać okazji do radości.

Właśnie — szczególnie w ostatnich ciemnych miesiącach szukałam powodów do zachwytu, dlatego często zaglądałam do wierszy Mary Oliver, która siebie samą nazywała "panną młodą zaślubioną zachwytowi", która zachęcała: pay attention, be astonished, tell about it. To może jeden jej wiersz:

Czy kochałam wystarczająco?

Czy wystarczająco rozważałam właściwe działanie, czy doszłam
do jakichkolwiek wniosków?

Czy doświadczyłam szczęścia z należną mu wdzięcznością?

Czy zniosłam samotność z godnością?

Mówię to —
a może tylko o tym myślę.

Właściwie chyba myślę za dużo.

Potem wychodzę do ogrodu,
gdzie ogrodnik, o którym mówią, że jest prostym człowiekiem,
pielęgnuje swoje dzieci — róże.

Wyszłam do ogrodu i ja — ciemnego o tej porze roku — i cieszę się owocami róży,
które są równie piękne i ognisto czerwone co jej kwiaty. Może zimowy ogród nie jest rozśpiewany ptakami, ale jak się bardzo chce to można usłyszeć w nim ciche szmery skrzydeł sowy i zwinne ruchy szarych zajęcy.

To tyle na rok 2025.

Mam cichą nadzieję, że ten rok na elektronicznych kartach between wor(l)ds przyniósł Wam trochę wzruszeń.

A nadchodzący Nowy Rok niech spełnia Wasze marzenia i przyniesie Wam wiele powodów do zachwytu i radości.

Z miłością,

K.

I zapraszam tam ---->

fb: @between.words.2025 

in: @kasia_m.baranowska 

Winter Garden

With today's drawing, I would like to honour the longest nights we are experiencing right now. And the winter garden that hides within this darkness, yet is always there. Behind us lies the celebration of the longest night — which, in a paradoxical way, is also a celebration of light, now beginning its return. The longest night is therefore a festival of hope. And since New Year's Eve is approaching, let this winter garden be a dancing one as well. For why not delight in it, why not seek out occasions for joy?

Indeed — especially over these last dark months, I have been searching for reasons to feel wonder. That is why I so often returned to the poems of Mary Oliver, who called herself "a bride married to amazement" and urged us to pay attention, be astonished, tell about it. So here is one of her poems:

Have I lived enough?

Have I loved enough?

Have I considered Right Action enough, have I
come to any conclusions?

Have I experienced happiness with sufficient gratitude?

Have I endured loneliness with grace?

I say this, or perhaps I'm just thinking it.
Actually, I probably think too much.

Then I step out into the garden,
where the gardener, who is said to be a simple man,
is tending his children, the roses.

And I, too, stepped into the garden — dark at this time of year — and I delight in the rose hips,
as beautiful and fiercely red as the flowers themselves. Perhaps the winter garden is not filled with birdsong, but if one listens  enough, it is possible to hear the soft rustle of an owl's wings and the swift movements of grey hares.

That is all for the year 2025.

I hold a quiet hope that this year, on the electronic pages of between wor(l)ds, has brought you a few moments of tenderness.

And may the coming New Year fulfil your dreams and bring you many reasons for wonder and joy.

With love,

K.

You will find me there too ---->

fb: @between.words.2025

in: @kasia_m.baranowska 

Let us then set the girl from the drawing dancing to Cohen's So Long, Marianne — the song that came to me today, its verse humming softly under my breath:
"Now so long, Marianne, it's time that we began
to laugh and cry and cry and laugh about it all again." 

And you stay stay tuned!

K.